Pamiętaj: na wsi daleko od miasta jesteś dla sieci komórkowej nikim. Zerem jesteś. Nie warto w Ciebie inwestować, bo w zera się nie inwestuje. Co innego, gdybyś był fabryką. Albo choć osiedlem, miastem. Ale ponieważ jesteś tylko mieszkańcem, sztuką, a wokół Ciebie są wyłącznie lasy i pola, Sieć powie Ci elegancko – spadaj. Szukasz minusów wiejskiego życia? Czytaj dalej… Mam za sobą kilkanaście epizodów ostrego narzekania na Facebooku, kilkadziesiąt telefonów i spotkań z przedstawicielami Orange i T-Mobile. I doszedłem do jednego wniosku – podział na Polskę A i Polskę B będzie istniał tak długo, jak długo w głowach menedżerów i polityków nieobecne będzie pojęcie „dobro człowieka”. Każdego człowieka, bez wyjątku. U nas jest tak. Do jednego nadajnika, na którym ulokowały się główne sieci komórkowe, mamy

Też tak macie? Siadam do pisania. Patrzę w prawo: o, książka. Coś tu miałem zaznaczyć! Zaznaczam. Wracam do klawiatury. Zaczynam pisać. A, sprawdzę co tam w Sieci. Oglądam jakiś trailer Netflixa, czytam newsy. A, jeszcze sprawdzę fejsa! Sprawdzam. Wracam do pisania. Oj! Miałem przelewy zrobić. Robię. Wracam do pisania. Ach, kawa! Idę zrobić kawę…

Kopnęłam się wczoraj do miasta. Sama. Autem. Do Dużego Miasta. W obie strony wyszło jakieś 340 kilometrów. W stronę TAM jechało się bardzo szybko. Ale Z POWROTEM jeszcze szybciej: napędzała mnie głupota. I starość. Zostań, Jacuś, co będziesz jeździł – szkoda czasu. Ja tylko w jedno miejsce. Na trzynastą. I zaraz wracam. Nawet się nie zorientujesz, że mnie nie ma. Śniadanie masz, obiad masz, buziaki, pa. Między nami mówiąc: dlaczego to nie obudziło w nim żadnej czujności – NIE WIEM. Kobieta bierze ze stodoły jego samochód. Ubiera się jakoś tak… nie na pole. Głowę rano umyłam. Torebunia. Smartfon. I myk – do Warszawy. A on: nic. Nie zapytał, nie dopytywał, nie marudził.  Dobra. Dostałam wolne od życia. Jadę. Po raz drugi między nami mówiąc: pojechałam

Celebruj drobne przyjemności każdego dnia – czytam na okładce książki – i celebruję. Twórz ciepłą oazę spokoju i żyj przytulnie – tworzę i żyję. Uwolnij się od perfekcjonizmu – staram się! Jeśli więc wszystko wykonuję zgodnie z przykazaniami, to dlaczego poradniki z cyklu „Jak żyć, żeby było cudownie” tak mocno mnie drażnią i śmieszą? Nie ma jednego patentu na życie. I nie ma też jednego schematu, który można by powielić w milionie egzemplarzy ludzkich charakterów. Może, dla dużej grupy ludzi i pod wieloma warunkami (pierwszy – że przeczytali), takim schematem jest Biblia. Może da się usystematyzować pewne zbiory zasad, zebrać w jedną całość powtarzalne zachowania i może to na kogoś działa. Taka prosta recepta: rób tak, tak i tak – i będziesz wielki/wielka. I będzie

Ambicją dzisiejszego wpisu z namiętnie clickbaitowym tytułem jest dotknięcie sensu życia z łopatą do odgarniania śniegu. Życzę powodzenia. Szufla  do odśnieżania ma znaczenie symboliczne. Póki stoi oparta o mur domu – jest wyrazem dumy z naszego potencjału technologicznego. Zawsze coś zawieje i zamiecie, więc... Szufla jest też symbolem zdolności do walki z przeciwnościami natury oraz siły  przetrwania w najbardziej ekstremalnych warunkach. Stanowi jednocześnie jawny dowód postępujących zmian na lepsze – kto ma szuflę, ten jakby miał 500+ nad Bałtykiem. Nic mu się nie oprze. Machanie szuflą to męskość w czystej postaci! Zawieje i zamiecie! Kiedy łopacie towarzyszy stojący obok zbijak do lodu, wrażenie mocy potęguje się do nieskończoności. Stać mnie na wiele, mogę wszystko, działam zgodnie z tym, co mówi Łukasz coach Jakóbiak – bądź

Bądźmy obiektywni: miasto ma swoje plusy, a wieś – nawet najpiękniejsza – słabsze strony. Jakie więc są minusy życia na wsi? Mamy nasze siedlisko od blisko trzech lat, mieszkamy w nim od półtora roku. Połowę tego czasu zajął nam remont domu i modernizacja otoczenia: wyremontowaliśmy starą oborę, w której będą pokoje gościnne, zbudowaliśmy wielką drewnianą stodołę, na dachu położyliśmy panele fotowoltaiczne. Teoretycznie rzecz biorąc nasze wiejskie życie jest już poukładane, stateczne, a jedynym jego minusem jest to, że nadal musimy pracować ;-) Pracujemy zdalnie. Na szczęście. Z perspektywy mieszczuchów świat zdalnej pracy jest prosty. ______________________________________ Budzisz się, robisz śniadanie, siadasz do biurka z zaparzoną poranną kawą i stukasz w klawiaturę, ile musisz lub ile chcesz. Tak było, gdy pracowaliśmy zdalnie w naszym warszawskim mieszkaniu. Tu