Jak chyba wszyscy, boję się starości. Chorób, stetryczenia i osamotnienia. Przed jednym z drewnianych bieda-domów, który mijamy jadąc do Nieba, od wczesnej wiosny do później jesieni siedzi na ławeczce lub przykuca staruszek. Nieobecnym wzrokiem pochłania pomykające samochody, swoją jedyną rozrywkę. Samotność jest koszmarem i nie wyleczą jej okazjonalne trendy takie jak masturdating, wychwalające radość z samotnego randkowania. Bądź sama ze swoimi myślami… Ciesz się sobą… Odetnij się od świata… Idź do kawiarni i zacznij czerpać przyjemność z bycia wyłącznie we własnym towarzystwie… Masturdating... Łatwo powiedzieć! To jest dobre tylko okazjonalnie. Nie jestem typem samotnika, ale też nie przepadam za licznym towarzystwem. Wolę małe grona, rozmowy z Anią i naszymi przyjaciółmi lub dziećmi. Wybieram ciszę a nie gwar. Lubię być sam, kiedy pracuję i gadam do

Gdybym za młodu wiedział o miłości tyle, ile wiem dzisiaj, nie popełniłbym tysiąca błędów. Gdybym rozumiał wszystkie znaczenia słów „kompromis” i „akceptacja”, byłbym innym człowiekiem. A gdybym dzisiaj był młody… Nie, nie chcę!!!

Mówiłem już, że zamierzam żyć do stu lat? Zamierzam. Dłużej chyba nie będzie mi się chciało. Może to jakiś surrealizm, taka zapowiedź: za chwilę wpadnie tu Pani Demencja lub, co gorsza, Pan Alzheimer i… po zawodach, zapomnę co obiecałem. Ale – zawziąłem się! Druga część życia to idealna pora na naprawę błędów z części pierwszej. Sporo ostatnio czytam o długowieczności . Jestem jak maratończyk-amator, który szykuje się do długiego dystansu i najpierw musi nabrać teoretycznej wprawy. Ale wszystkie dobre rady i przepisy, które do tej pory poznałem, skupiają się na aspektach czysto technicznych. Jedz tyle a tyle błonnika, śpij X godzin, pij 100 litrów wody dziennie i inne takie. Życie. Część II. Sprawa odległa? Tuż po czterdziestce myślenie w kontekstach długowieczności jest abstrakcją. Jednak im

Spotkałem wielu ludzi, którzy przeżuwali życie. Wstyd przyznać – w większości mężczyzn. Robili kariery, ale nie potrafili powiedzieć po co. Przede wszystkim: pracowali ponad stan, ale... nie widzieli głębszego celu tej pracy. Prowadzili biznes i zapominali, że jest jeszcze coś poza nim. Albo przeciwnie – wracali punktualnie po swoich ośmiu godzinach nudy w urzędzie i zasypiali w fotelu z ciepłymi kapciami na nogach, z gazetą i pilotem lub bez. Za główny cel stawiali sobie weekendowe przekopanie grządek na działce i grill od maja do października. Z kobietami jest nieco inaczej. Ich życiowe cele częściej, poza pracą, uwzględniają także dom, dzieci, macierzyństwo. Ich niemal genetyczną cechą jest wielozadaniowość. Zawsze mają jakiś cel i powinność, którą trzeba spełnić. I dlatego mam wrażenie, że kobiety rdzewieją mniej. Prawdopodobnie

Cztery pluszowe misie patrzą na moje dłonie wiszące nad klawiaturą i niemym wzrokiem pytają – napiszesz o nas? Piętro niżej dwa inne krzyczą – napisz, napisz! A ten jeden za mną mówi wprost – a spróbuj nie napisać! Gdzie są nasze pamiątki z dawnych lat...? Ręka do góry: u kogo w domu stoi jeszcze ubrana choinka? U nas stoi… Nie osypuje się, wstyd  przyznać, ponieważ jest sztuczna. W Niebie na Podlasiu, gdzie tysiąc choinek rośnie tuż za oknem,  mieć sztuczne drzewko to obyczajowy obciach, ale szczerze mówiąc nie ma to dla nas większego znaczenia. To pierwsza nasza choinka, która ma odpowiedni kształt, wygląda zacnie, nie została przez nas zamordowana piłą i nie sypią się z niej igły. Czego więcej chcieć? A dlaczego jeszcze stoi? Ponieważ

Wiem. Powinienem mniej wzdychać i jęczeć, pisać bardziej optymistycznie i ciepło, prawda? I żeby było, że wiosna za pasem – miód na serce – a przeprowadzka na wieś to najlepsze lekarstwo na stres i wybór jedyny z możliwych, gdy mieszka się w aglomeracji i ma dosyć korpo… Zacznijmy więc od tego, że piszę ten post w samym sercu wielkiego miasta i… dobrze mi z tym :-) W sobotę przeżyłem zderzenie z czołgiem. Czołg to NFZ i jego frontowy przedstawiciel na dyżurze w szpitalu w małym miasteczku, a ściślej – wynudzony z braku zajęcia lekarz kardiolog. Było tak: Znalazłem izbę przyjęć licząc, że ktoś fachowo zmierzy mi ciśnienie i orzeknie – będę żył, czy już do widzenia. W poczekalni (nazwijmy ją złośliwie living roomem) wysiaduje około

Pierwszy dzień w pracy, tuż po studiach. Mój szef ma garnitur, krawat, okulary i wielkie biurko, a przy nim ławę. Stawia na niej dwie kawy, przechodzi ze mną na ty i wprowadza w szczegóły. Mówi w pewnym momencie: – Mam trzydzieści sześć lat... I moja pierwsza myśl: – Boszszsz, jaki stary! Pamiętam i przypominam to jako anegdotę, która przeryła mi pamięć. Dosłownie. Dlaczego ta sytuacja tak mocno utkwiła mi w pamięci? Za żadne skarby świata nie chciałem wtedy być tak samo stary, mieć gajer i chodzić pod krawatem. Nigdy, przenigdy! A teraz…? Siedzimy z Anią na spotkaniu w Sony, obok nas kilkanaście osób z trzech agencji, troje przedstawicieli klienta… A ja rozglądam się wokół i… Boszszsz… tu nie ma nikogo starszego ode mnie!!!   Do

Coraz pełniej odkrywam sztukę przyjemności czerpanych z drobnych wydarzeń i jeszcze drobniejszych sukcesów. Wiesz, że jeszcze całkiem niedawno wydawało mi się, że sukces to znaczy zrobić coś ekstremalnie wielkiego, zauważalnego? Że trzeba wspiąć się na wyżyny własnych możliwości, dokonać czegoś wyjątkowego. A dziś…? Dziś poleruję kolejną deskę do krojenia chleba i jestem dumny. Z niej i z siebie. Rób rzeczy małe w wielki sposób... Nie liczyłem w ilu milionach sprzedał się „Kalendarz Szalonego Małolata”, który tworzyłem przez 11 lat. Wiem, że był sukcesem wydawniczym na rynku, że mocno zmienił moje życie (o tym kiedyś napiszę, muszę zebrać się na odwagę) i – co jeszcze ważniejsze – wpłynął na życie wielu młodych ludzi. Tak, obiektywnie rzecz biorąc: byłem wtedy człowiekiem sukcesu. Byłem nim jeszcze kilka razy

Rok zaczął się podobnie jak skończył. Bez fajerwerków, bo tylko idioci odpalają fajerwerki przy psie i kocie, i bez uniesień, bo zgasiła nas pogoda. Było przepięknie, śnieżnie i bajkowo - komuś to przeszkadzało? - a w tę najważniejszą noc w roku nagle zrobiły się dziady-listopady i czar prysnął. Co nam pozostało? Nuda. Szczerze mówiąc dawno już nie przeżywaliśmy takiego okresu. I nie mam na myśli wyłącznie sylwestrowej nocy czy wydarzeń okołoświątecznych, ale całość tej zimojesieni. Jak niedźwiedzie - zalegamy w fotelach, snujemy się po domu i okolicy w poszukiwaniu światła i słońca, włączamy radio (RMF Classic to jedyne, czego da się słuchać o tej porze roku), czytamy książki (ja kończę "Sztukę prostoty" Dominique Loreau) i tworzymy noworoczne zobowiązania. Od końca października, gdy zaczęła się ta

Ten blog powstawał w naszych głowach przez trzy lata. Nie, nie układaliśmy tekstów ani nie zbieraliśmy zdjęć z myślą o nim. Dojrzewał i my dojrzewaliśmy. Przede wszystkim – długo zbliżaliśmy się do decyzji o jego inauguracji, wiedząc, że nie może mieć żadnego związku z naszą pracą, żadnego związku z dotychczasową działalnością, z przeszłością. Ania od kilku lat prowadzi własny blog - o zdrowym odchudzaniu i zdrowym jedzeniu. Ale ten blog miał być inny. I będzie inny. Miał być jasnym spojrzeniem w przyszłość, choć odnoszącym się do wydarzeń, które ukształtowały nas w minionych latach. I w pewnym sensie miał też być głosem pokolenia 50+, prawie nieobecnego w blogosferze. Bociankę, nasze śródleśne siedlisko za Siemiatyczami, kupiliśmy w czerwcu 2015 roku. Kilka miesięcy później, 31 grudnia, napisałem swój