28 lis Patrzę z zażenowaniem

Na terenie Nadleśnictwa Dojlidy, położonego w pobliżu Świętej Wody na Podlasiu zdecydowano się na nietypowe odnowienie lasu: posadzono młode brzozy i świerki tworząc znak krzyża.

Nie, to nie jest przypadek. W ten sposób leśnicy uczcili 75-lecie istnienia Dyrekcji Lasów Państwowych w Białymstoku, 300-lecia Świętej Wody oraz 100-lecia odzyskania niepodległości przez miasto Białystok. Sprawa sprzed roku, choć dopiero teraz przedstawiły ją ogólnopolskie media.

Nie mam nic przeciwko sadzeniu drzew w jakimkolwiek kształcie. Nie mam nic przeciwko czczeniu rocznic Lasów Państwowych, katolickich czy miejskich.

Mam wątpliwości natury moralnej. Czy Lasom Państwowym, których historię na przestrzeni 75. lat tworzyli także pracownicy wyznania prawosławnego, wypada czcić rocznicę znakiem krzyża, który prowadzi wyłącznie katolików? Czyż nie byłoby świadectwem wielkiej ekumenicznej klasy, gdyby obok krzyża katolickiego posadzić drzewa w kształcie krzyża ważnego dla wyznawców prawosławia – doceniając ich wkład w rozwój Nadleśnictwa? Czy w Białymstoku obchodzącym swoją rocznicę nie mieszkają prawosławni? Czy nie można przy okazji stulecia zauważyć także ich istnienia?

Tacy tu jesteśmy

To jest niby kompletny detal, nieważny w czasach pandemii, charakterystyczny nie dla regionu Podlasia, lecz dla całej naszej wiernopoddańczej natury, która nakazuje oddać Bogu, co boskie, a i o cesarskim nie zapominając. Większość dyktuje warunki mniejszości, nie zwracając uwagi na czyjekolwiek reakcje. Mamy państwo totalnie zdominowane przez religię jednego kościoła, bezwzględne – rękami swoich czynowników – dla innych.

Nic szerzej, żadnych działań z większym horyzontem. Żadnego widzenia w całościowej skali. Choć właśnie na Podlasiu, gdzie tak mocno mieszają się różnorodne kultury i wyznania, wyczulenie na ten problem powinno być szczególnie intensywne. I właśnie tu ustalenia Lasów Państwowych powinny obejmować nie tylko kontakt z lokalnym proboszczem, ale i z popem. Bo to wspólna ziemia ludzi wielu wyznań. I ich wspólna firma, nie firma katolika-dyrektora czy nadleśniczego i zaprzyjaźnionego z nimi po partyjnej linii proboszcza.

Mieszkamy na Podlasiu od prawie pięciu lat, codziennie spotykając zarówno katolików, jak i prawosławnych. Z wszystkimi jesteśmy w serdecznych stosunkach, choć nie jesteśmy ludźmi religijnymi. Kilkadziesiąt metrów od naszego siedliska stoi starusieńki, katolicki krzyż. Kilkaset metrów dalej przy drodze pięknie porasta mchem krzyż prawosławia.

Marcin Korniluk, nasz serdeczny druh z drugiej strony lasu, postawił tuż przed wjazdem na swój dworzec – a mieszka w starym dworcu kolejowym – dwa krzyże, prawosławny i katolicki. Na znak małej, narodowej zgody. Na znak wspólnoty. Nikt tych krzyży nie niszczy, nikt ich nie wykopuje, nie szarga – stoją obok siebie, równe, kolorowe. Cieszą oczy i mówią – tacy tu jesteśmy.

Bardzo mi to imponuje. Tak chciałbym żyć, wśród przyjaznych i szanujących się ludzi różnych wyznań, bezbożników i wątpiących.

Tylko nasz, żaden obcy

Ale zakleszczeni w ograniczonym pojmowaniu świata dyrektorzy i nadleśniczy z Lasów Państwowych widzą go wyłącznie w jednym formacie. Wąsko, prymitywnie. Jak, kurna, krzyż, to nasz, żaden obcy. Jak wiara, to nasza. Wprowadzają do swojej firmy religię w prymitywny, nachalny sposób, może widząc w tym odkupienie własnych grzechów – co mógłbym zrozumieć – a może jako narzędzie do  przypodobania się urzędnikom kościoła. Którzy wiele mogą, więc nie szkodzi mieć ich po swojej stronie.

Patrzę na tę fotografię z zażenowaniem. Mógł powstać żywy pomnik, którym Podlasie chwaliłoby się światu swoją otwartością, tolerancją, klasą. A wyszedł zaścianek, licha, za państwowe pieniądze robiona deklaracja wiary. Szkoda tej szansy.

Jacek

POLECAMY RÓWNIEŻ: Tacy sami

Foto. MichaelGaida z Pixabay