16 paź Ucieczka na wieś. Pytasz… czy warto?

Kto z Was planuje porzucić wygodę, komfortowe i stabilne życie w mieście? Masz ochotę, odwagę, ale brakuje Ci tego ostatecznego impulsu? Przeczytaj tekst o wielkim dziele przypadku.

To nie będzie obiektywna analiza. Plusy i minusy przeprowadzki z miasta na wieś zaprezentowaliśmy w możliwie bezstronny sposób w innym miejscu tego bloga. Ucieczka na wieś to opis naszych osobistych motywacji.

Jak to się zaczęło? Dlaczego? Od czego?

Byłoby kłamstwem, gdybyśmy napisali, że totalnie zmęczyła nas praca w korporacji lub dla korporacji. Ona jest męcząca, to fakt, ale zmęczenie pracą nie było głównym powodem ucieczki. Oczywiście, do bólu bezsensowna bywa biznesowa powtarzalność, cykle życia marek, które decydują o naszych cyklach życia. Do bólu beznadzieja bywa czasem walka z wiatrakami, zwłaszcza gdy pracuje się w państwowej firmie, która działa jak polityczna karuzela.

Nie byliśmy więc znużeni, przemęczeni, nie mieliśmy ochoty rzucić w diabły życia obok korporacji, ponieważ… nie porzuciliśmy jej w sensie dosłownym. Nadal współpracujemy z dużymi markami, nadal robimy wiele fajnych projektów, ale – zdalnie. Do Warszawy z naszej Bocianki jest 170 kilometrów całkiem dobrymi drogami, na spotkania z klientami jedzie się 2,5 godziny, a kiedy zbudują autostradę i ekspresówkę, będziemy jeździli o godzinę krócej. Pod tym względem nadal jesteśmy mobilni, punktualni, zdyscyplinowani.

Wyszliśmy ze strefy miejskiego komfortu. Z ciepłego grajdołka wypełnionego  średnią latte na sojowym mleku.

Odcięliśmy się od stabilności życia w wielkiej aglomeracji, od bliskości galerii handlowej, centrów rozrywki, knajp i przyjaciół. O wszystkim, jak to bywa, zdecydował przypadek.

Od przypadku do…

ANIA: To był mój pomysł, żeby szukać rozwiązań, które dają podpórkę finansową na emeryturze. Pamiętasz? Mieliśmy w planie urządzić uroczą kawiarenkę z aneksem, w której będzie szafa z ciuchami. Albo sklep. A może sklep z polską modą w Paryż?. Lub fabrykę czegokolwiek.

JACEK: Fabryka czegokolwiek to był mój pomysł!

ANIA: Prawda! Ale za często mówiłeś, że to „cokolwiek” to może być nawet musztarda, a ja nie wiem, czy chciałabym do końca życia być królową musztardy. Więc umówmy się – chcieliśmy zrobić coś, co będzie procentowało, gdy oboje będziemy jak stare winogrona. Mogła to być galeria sztuki, ciastkarnia lub bielarnia. Mieliśmy różne pomysły, aż wreszcie wpadła mi w ręce informacja o fotowoltaice. Że każdy może zbudować swoją farmę fotowoltaiczną, dostać na nią kredyt i sprzedawać darmowy prąd za ciężkie pieniądze.

JACEK: Tak było. Ty rzuciłaś pomysł, ja zacząłem sprawdzać i liczyć, i… To zaczęło całkiem przytomnie wyglądać, średnio w miesiącu moglibyśmy spodziewać się około 6-8 tysięcy złotych dochodu, dodatku do emerytury. O panelach fotowoltaicznych moglibyśmy napisać osobny blog; byłby w dużej części poświęcony politycznej nieodpowiedzialności, która zabija biznesowe szanse Polaków i pozwala zmieniać reguły gry dosłownie kilka minut przed ich wejściem w życie. Jakież mieliśmy szczęście, że nie wzięliśmy kredytu na naszą farmę! Bylibyśmy dziś ugotowani.

Zaczęło się wiosną

Była wiosna 2015 roku. Wschód Polski spenetrowaliśmy już wcześniej, opracowując plany strategii marketingowej dla województwa lubelskiego, jeżdżąc do znajomych na Suwalszczyźnie, znając na wylot wszystkie ścieżki w Bieszczadach i wiele dróg i wsi na całym Podkarpaciu. To zawsze były dla nas miejsca magiczne, wspaniałe.

Ale wiosną 2015 roku mieliśmy w głowach tylko panele fotowoltaiczne i widok naszej przyszłej farmy, produkującej energię prosto ze słońca. Bocianka trafiła się przypadkiem, siedlisko znaleźliśmy w Internecie, a naszą uwagę zwróciły… słupy. Wielkie, wysokie, betonowe słupy. Stały dumnie w szczerym polu, 14 wieżyc każda po 4,5 metra, w latach siedemdziesiątych postawiono je jako element konstrukcji wielkiej stodoły. Właściciel budowy nigdy nie ukończył, obok wyrosła obora, dom, drzewa…

Dlaczego o naszym życiu zdecydowały betonowe słupy? Bo chcieliśmy na nich ustawić trackery, czyli zespoły paneli fotowoltaicznych obracające się wokół własnej osi zgodnie z ruchem słońca i ustawiane idealnie pod właściwym kątem w stosunku do jego promieni. To pozwala wydłużyć dzień pracy na farmie, wyprodukować więcej energii.

Zobaczyliśmy to miejsce jeszcze tego samego dnia, w którym je odkryliśmy w Sieci. Było… pięknie. Sielsko. Cicho, spokojnie, nierzeczywiście. Wracaliśmy lekko podekscytowani, ale ciągle w kategoriach biznesowych. Że słupy, że idealne położenie, że niedaleko do transformatora. Kluczem do przyszłości okazały się… klucze do samochodu.

ANIA: Dosłownie. Zgubiłam przy wysiadaniu z auta kluczyki do swojego samochodu, ty wtedy prowadziłeś, musiały mi wypaść, gdy wyjmowałam coś z torebki. Wróciliśmy do Warszawy, potrzebowałam auta i – szlag by to trafił! Gdzie są kluczyki?

JACEK: Leżały w trawie w Bociance. Zadzwoniliśmy do właściciela posesji, poszedł-poszukał-znalazł. Ania uznała, że to znak, że musimy tam wrócić.

I wróciliśmy na zawsze

Spojrzeliśmy na dom, na otoczenie zupełnie innym okiem. Ucieczka na wieś… Malutki, murowany 86-metrowy budyneczek z lat siedemdziesiątych, postawiony niemal w szczerym polu, 300 metrów od lokalnej drogi, która prowadzi do Grabarki – świętej góry prawosławia. Od południa ściana sosnowego lasu, od zachodu zalesione pagórki i pola z żytem lub kukurydzą, od północy niezamieszkałe siedlisko sąsiadów, krzyż, wielkie zagony krzewów bzu, gigantyczne brzozy i gniazdo bociana (bez bocianów), od wschodu młodnik, pola, piaszczysta droga. To wszystko.

Cisza. Spokój. Nic tu nie ma. Tylko my, ptaki, sarny, pszczoły i dwie kochane przybłędy, którym darowaliśmy dożywotnie wczasy – rudy pies i pręgowany kot.

Dlaczego uciekliśmy z miasta? Może z powodu chęci prawdziwej konfrontacji z własnymi słabościami?

Czy dlatego, by spróbować sił w zupełnie nowym, dzikim dla nas (mieszczuchów) środowisku? A może po to, by trochę otrzeć się o samotność, odnaleźć jakiś sens w tej codziennej, surrealistycznej gonitwie?

Spróbowaliśmy żyć inaczej

JACEK: Ania przez wiele lat mówiła, że nie rozumie swoich rodziców, którzy czerpali dziką radość z pielęgnacji własnego ogródka. A dziś mogłaby z niego nie wychodzić.

ANIA: A Jacek nie wiedział, że potrafi robić wspaniałe nalewki, że umie robić stoły…

Tu wszystko jest „nasze”. Od gwiazd, słońca i ziemi począwszy, a skończywszy na bezgranicznej ciszy, zieleni lub bieli. Bo zima tu jest prawdziwa, nie-miejska. Tu jest szczęście i sto utrapień, ciężka praca i lenistwo, łagodność i surowość zarazem. Wszystko inne, proste, bezpretensjonalne.

Po pięćdziesięciu latach życia powinniśmy mieć może więcej rozsądku, szukać krótkich dystansów, które dzielą starszych państwa od gabinetu lekarskiego i parku z ławeczką. Ale my poczuliśmy tu drugą młodość, nową radość życia.

Spokojnie, to nie są słowa pisane w emfazie przez dwoje nastolatków, to prawdziwy stan naszych emocji. Nasza ucieczka na wieś nastąpiła bez wyrazistego powodu. Godziliśmy się na brak finansowej stabilności, na wyobcowanie, całkowitą zmianę stylu życia. Kiedy układamy treść tego postu, w przerwach podjadamy duże plastry swojskiego twarogu polanego miodem od przyjaciół zza miedzy i obłożonego grubą warstwą powideł własnej roboty, ze śliwek kupionych od gospodarza. Chyba nigdy tak smacznie i zdrowo nie jedliśmy. Nigdy z taką radością i pasją.

Ucieczka na wieś: dobra energia

Ta zmiana poprzedzona była setką obaw, odnoszących się do naszego prywatnego życia, do relacji w rodzinie, wśród przyjaciół, do naszych zobowiązań zawodowych. Mieliśmy pietra, chwile zwątpienia, ale nigdy nie pojawiła się rezygnacja. Może za łatwo nam poszło? Może wystarczająco długo szykowaliśmy się do tej zmiany, a przez to – oswoiliśmy się z jej skutkami?

Jeśli więc jest jakiś powód, dla którego warto było zmienić Warszawę na odludzie Bocianki, to jest nim DOBRA ENERGIA. Tu ją znaleźliśmy. Ciężko pracujemy, bywa, że bolą nas plecy, ręce, ramiona, bo nie ma dnia, by w gospodarstwie nie znalazło się coś, co trzeba zmienić, przenieść, wykopać-wkopać, naprawić lub choćby sprzątnąć. Do tego dochodzi stres pracy zdalnej, zwłaszcza w powiązaniu z wieloma kłopotami z dostępem do Internetu.

Ale dobra energia przeważa. Wygrywa ze stresem, z fizycznym bólem i dużą odległością od rodziny.

Pcha nas do przodu: każdego dnia jesteśmy młodsi.

Warto. Warto było uciec na wieś, by móc dzisiaj napisać takie słowa.

Ania i Jacek

OBEJRZYJ: UCIECZKA NA WIEŚ. Tak uciekają na wieś Brytyjczycy