29 gru Nordic walking w gumofilcach

Jeśli zobaczycie w swojej okolicy wyjątkowego faceta w czerwonej kurtce puchowej, w spodniach od dresu, w szarej czapce i efektownych gumofilcach na nogach, to może być on. Zawróćcie go do domu!

Warunek konieczny do prawidłowego rozpoznania: w dłoniach kijki do nordic walking. Jeśli typ, którego mijacie gdzieś w lasach nad morzem lub w górach, wygląda właśnie tak, to może być tylko on. Ten istny. Mój snowman, Jacek.

Onże oddala się z domu w niewiadomych kierunkach i z kijkami w rękach znika na długie godziny. A ponieważ chodzi bardzo szybko i wydłużonym krokiem, bo tak podobno trzeba, nie wykluczam, że w czasie jednej jednostki treningowej jest w stanie dotrzeć do Świnoujścia lub Zgorzelca. Jak potem wraca, nie wiem – wszelako na obiad stawia się regularnie.

Dostojny sport w gumofilcach

Mówiąc najkrócej, stało się. Jacek złapał bakcyla. Pod przymusem, dodam od razu, i za przykazaniem fizjoterapeuty, który zalecił mu dużo ruchu, a najlepiej nordic walking, bo to dyscyplina nieskomplikowana, a mająca wpływ na cały układ mięśniowy. I na krążenie.

Kijki pojawiły się w formie prezentu od dzieci. Strój wymyślił sobie sam. I tylko te buty… Z butami był największy problem. Grubaśne, górskie trepy na naszych nizinach były do szybkiego marszu za ciężkie. W półbutach zbyt zimno, w adidasach ślisko, w śniegowcach za gorąco. Przepatrzył więc cały ganek i krzyknął: – Mam!

Gumofilce. Takie za 25 złotych. Wysokie i szerokie na górze, żeby mogły wejść do środka nogawki. Z wkładką ocieplającą. Z podeszwą odpowiednio karbowaną. I z filcem, wiadomo.

– Kupmy buty do trekkingu – mówię-proszę. – Będą najlepsze. Nie przemokną, nie zmarzniesz. Nie wywrócisz się.

– Ty się nie znasz! – odkrzyknął z podwórka. – Podlaski mężczyzna z kijkami musi wyglądać jak podlaski mężczyzna, a nie jak warszawiak na urlopie. W walonkach jestem czystą lokalną wartością! Chodzącym memem.

Tupnął gumofilcami, podskoczył, żeby dobrze mu siadły na nodze, dopasował długość kijków i… zaczęło się.

Nordic walking: trudne początki

Stoję w oknie, dyskretnie oglądając pierwsze kroki kijkarza. Założył rękawice, wpiął się w uprząż (czy jak się tam nazywa fachowo ten uchwyt przy kijkach), podniósł lewą nogę i… lewy kijek. Podniósł prawą nogę i… prawy kijek. Coś nie tak, pomyślał chyba i powrócił do postawy zasadniczej. Lewa noga do przodu i… prawy kijek do tyłu. Źle! Prawa noga do przodu i… lewy kijek do tyłu! Też źle!

Jeszcze raz. Prawa do przodu i lewy kijek do przodu. Źle!

– W mordę! – słyszę krzyk zza okna. – Jak to się chodzi?

Przemaszerował kilka kroków trzymając kijki pod pachami. Dobrze! Odpiął kijki, postawił przy murze i zaczął szybki marsz jak żołnierz na defiladzie. Dobrze! Lewa! Lewa! Dobrze!

Stanął. Postanowił poćwiczyć na sucho i na stojąco. Zrobił dwa kroki i zastygł w bezruchu.

– Ahaaa! – słyszę jego odkrywanie Ameryki. – Czyli jak mam lewą nogę do przodu, to prawą rękę też mam do przodu!

Zrobił jeszcze dwie pozy w bezruchu, sprawdził, jaka jest kolejność chodzenia i ruszył. Rękami – lewa, prawa. Nogami – prawa, lewa…

– Aniaaa! – krzyczy do mnie. – Czy ja dobrze chodzę? Weź zobacz!

Biorę i patrzę. Faktycznie, dobrze chodzi. Odkrzykuję: – Dobrze chodzisz, kochanie! Do przodu.

Motywacja w nauce chodzenia jest najważniejsza. Wyraźnie zadowolony z siebie znów podszedł do kijków, pomęczył się chwilę z zapinaniem czegoś tam, wiecie czego, i stanął w pozycji wyprostowanej, gotowy do wymarszu.

Mam pchać??!

I znów widzę, jak kombinuje. Prawa noga do tyłu, lewa ręka do przodu… Nie! Do tyłu! Wróć! Dobrze było! I teraz lewa noga do przodu i prawa ręka do tyłu… Prawa noga do przodu i lewa ręka…

A kijki???

– Czy ja te kijki ciągnę, czy pcham? Jak to wygląda? – odwraca się do mnie z miną zatroskanego jamnika. – Myślisz, że mam je ciągnąć? I kiedy je wbijać, żeby się odpychać?

– Ćwicz! – podpowiadam. – Nie kombinuj! To musi być naturalne. Chyba.

– Ale wiesz, czytałem, że trzeba jeszcze puścić kijek i go złapać – rzucił bezradnie, a ja nie pamiętam, żebym kiedykolwiek widziała go w takiej konfuzji. – I w drugiej ręce to samo! Naprzemiennie. Puścić i łapać. Ja tego nie ogarnę… Kurde, Anusia, to jest za dużo na moją głowę! Iść, puszczać i łapać.

– Ćwicz! Po prostu ćwicz.

– A ty się na mnie nie patrz! Bo się denerwuję przez ciebie.

Wziął kijki i zniknął za furtką.

Nordic walking: nie myśl. Maszeruj

Minęła godzina. Otworzyły się drzwi. Najpierw weszła do domu wielka fala gorąca. Potem stanął on – zziajany, z oszronioną brodą i zagotowanym czołem. Ogromny, rozgrzany, mokry od potu Pan Z Kijami Do Nordic Walking W Rozpiętej Czerwonej Kurtce.

– Uaaaaa! – ryknął od progu. – Jestem Nordic WalkMan! Wszystko już wiem! Nie myśleć, Ania, nie wolno myśleć! Idziesz i ręce same się składają. I kijki same się składają! Po prostu trzeba iść! Maszerować! Ale! To jest!! Zaje!!! Biste!!!!

Nie było w nim ani krzty jamnika. Był Yeti:-) Wielki zziajany potwór z zimowej, podlaskiej dżungli, który przedarł się przez drogi i bezdroża, machając kijkami. Powiedzieć, że był szczęśliwy, to jakby nic nie mówić. Miał z tymi kijkami orgazm!

Od tego dnia, całkiem od niedawna, znika regularnie. Idę pokijować, mówi, a ja spokojnie czekam, gdy on kijuje. Czort jeden wie,  dokąd potrafi zajść w tym swoim zapale, dlatego zaapelowałam na wstępie o sygnały. Ktokolwiek go widział, niech da znać. Albo oznaczy miejsce spotkania z Yeti w Google Maps.

Wraca – zrzuca z siebie ciuchy i dyszy:

– Nie myśleć, pamiętaj, nie myśleć! Iść, maszerować, odpychać się kijkami i nie myśleć! Jakie to jest cudowne…

Ma rację. Najlepsza rada na złe czasy: nie myśleć 😉

Ania

POLECAMY RÓWNIEŻ: Jak pokonać wypalenie zawodowe?