17 sty Nie poddawaj się zimowej depresji

Zimowa depresja. Gwałcicielka nastrojów. Zabójczyni dobrego humoru. Złodziejka uśmiechów i witaminy D. Smętna, neurasteniczna pokraka obsiadająca wszystkie żywe organizmy od robotniczych dzielnic Śląska przez biurowce Warszawy aż po śpiące mazurskie wsie. Czy da się ją przegonić czymś więcej niż kieliszkiem porto? Da się! Wynurz się z domu!

Jednostka chorobowa pod nazwą: choojnia do sześcianu. Jest coś takiego, prawda? Dopada podczas listopadowych wizyt na grobach zmarłych i trzyma aż do pierwszych dni z ciepłym słońcem i pierwszych tulipanów na skrzyżowaniu Foksal i Nowego Światu. Potem jest już dużo lepiej, ale…

Czy naprawdę trzeba czekać do POTEM?

Nie! Nie poddawaj się zimowej depresji!

Mówię od razu, że jestem taki mądry dopiero od roku, przedtem – jak wszystkim – wydawało mi się, że nie ma innej rady. Że szaroburą jesień i smętną zimę trzeba przetrwać. Z pewnością: brać witaminy. Czołgać się od poranku do zmierzchu, wyglądać w stronę okna, szukać słońca nawet w zwykłej farelce, byleby coś grzało i świeciło.

Olśnienie przyszło całkiem niedawno, ściślej – chyba wtedy, rok temu, kiedy przybłąkał się do nas rudy pies. Zabiedzony, bity, wychudły, zrezygnowany. Uznał, że jeśli gdzieś może dokonać żywota, to niech to będzie tu, na naszym tarasie. Niczego nie chciał, nie walczył, nie prosił. Po prostu zaległ i patrzył z ledwie tlącą się nadzieją w jakiś martwy punkt.

On znalazł tu nowe życie, a my sens

Wynurz się, człowieku – zagaduję do siebie, kiedy jest szaro, pisanie tekstów nie idzie, a myślenia strategicznego nie uratują nawet dwie butelki porto, a co dopiero kieliszek.

Idę z psem – mówię wtedy do Ani. I idę. Albo idziemy, bo Ania podlega podobnym nastrojom.

Wynurz się w niepogodę. W mżawkę, w zadymkę. Zima daleka jest od jednobarwności. Patrzysz w stronę wielkiej białej przestrzeni przed sobą i widzisz kilka odcieni bieli, zależnych od natężenia słońca, skrzących się lub matowych, śnieżnobiałych lub błękitnych, szarych lub zażółconych. Inne kolory zimą ma las, jeszcze inne drzewa w starym ogrodzie i chwasty na łące.

Jeśli nie masz lasu i polany tuż za drzwiami – ubierz się ciepło i wynurz na świat swoim autem. Dlatego jedź byle gdzie, byle z dala od murów, czeluści klatek schodowych i wind, jaskrawości biurowych świetlówek i rzężących szefów. Machnij się pięćdziesiąt kilometrów za swoje miasto, w kompletnie nieznaną dzicz, zaparkuj, wyjdź (nie mówię: wyrzuć kluczyki, bo to ekstremizm, ale schowaj je głęboko) i idź.

Nie szukaj celu. Cel jest prosto pod stopami. I na wprost oczu.

Masz smartfon – wyciągnij go i zrób piękne zdjęcie zimowym szkieletom polnych ostów, baldachom dzikiej marchwi, wyblakłej trawie czy dumnie błyszczącym wilczym jagodom. Albo nie, nie rób zdjęć: spaceruj, oddychaj, przyglądaj się roślinom, śladom na śniegu. A może nie? Może po prostu zamknij oczy, chłoń przestrzeń innymi zmysłami, obwąchajcie się z sobą nawzajem, poczujcie. Otwórz oczy i mocno poruszaj biodrami dookoła swojej osi. Inne rozwiązanie? Zrób to samo seksualnie, zmysłowymi ruchami, tak jak lubisz najbardziej. Nikt Cię nie widzi. Możesz. Przecież wszystko możesz! 

Może też… robić nic. To proste. Gap się. Medytuj, módl, rozmawiaj z sobą, ze zmarłymi. Ja od dziecka rozmawiam z ojcem: patrzy na mnie z góry i czasem macha mi łapą – Cześć, Jacek – Cześć, Tato. To fajny kumpel.

Zimą, jeśli nie znajdujesz siły do życia w sobie i jeśli nie dostajesz jej od innych, trzeba szukać energii w naturze. Najlepsze są włóczęgi w złą pogodę, najlepsze są długie marsze przed siebie, kiedy czujesz, że pot zmoczył Ci koszulę i kiedy zaczynasz myśleć: ależ bym się napił piwa! Ależ bym się napiła herbaty!

To doskonały objaw: zimowe zmęczenie na dworze. Samozłachanie się. Mordęga wymalowana na twarzy. Spójrz na siebie po takim wysiłku – okropnie wyglądasz: mokre, zgniecione włosy, mejkap spłynął z potem, śniegiem i deszczem, policzki czerwone, nos czerwony… Ale gęba Ci się śmieje: zajebiście było, mówisz. Dokładnie tak, jak wtedy, gdy rąbiesz drewno.

I tak ma być. Tak jest dobrze. 

Pies nie pojawił się w tej historii przypadkiem – pies zmusił nas do ciągłego, regularnego  wynurzania w przestworza. Dziwne, prawda? Wiejski pies przywiązany na co dzień grubym łańcuchem do budy, jak to na Podlasiu 😉

Żart.

Rudi ma wolność i wolną łapę we wszystkim. I trochę to on nauczył nas swojej wolności. Kiedy chce wyjść na spacer – idziemy razem z nim. Jak teraz: przerwałem pisanie na godzinę, poszliśmy wałęsać się po lasach i polu, ja robiłem zdjęcia, on kupę. Ja szedłem po tropach dzika, on biegał, żeby rozprostować kości. Potem było na odwrót. Wróciłem, wróciła radość tworzenia.

Wniosek?

Nie poddawaj się zimowej depresji! Przede wszystkim wynurz się, warto. Rób to jak najczęściej, także nocą. (Nocą nie świeci słońce i nie ma skąd brać energii? Bzdura – w słabym świetle księżyca nocne pola i łąki każdego potrafią rozgrzać wrażeniami; przekonaj się!) Weź latarkę, pomaszeruj trochę na leśnej ścieżce, z którą poznaliście się za dnia. To ekscytujące. W przeciwieństwie do naszych wcześniejszych, miejskich doświadczeń, przeżywamy to z radością każdego wieczoru, wychodząc, w pojedynkę lub razem, z psem i kotem na ostatni przed spaniem spacer. W kompletną ciemność. Zawsze po 22. Cisza oszołamiająca. Czasami coś zaskrzypi, poszumi, zamruczy coś daleko (u nas słychać pociągi do Hajnówki), jest ostatnia okazja, by się wyluzować, odetchnąć, namyślić.

Pozwól sobie na taki luksus. Na bezmyślność w kompletnej pustce, wśród drzew. Na rozmowę z sobą, bez świadków. I na wałęsanie, które niczemu – poza zmianą samopoczucia – nie służy… 

EDIT ANI. Ładnie napisałeś, ale jako kobieta dbająca coś bym jednak dodała… Weź codziennie jedną kroplę witaminy D3 i jedną pastylkę K2. Mimo wszystko potrzebujemy słońca i witamin, a przed niedoborami trzeba się jakoś ratować. Brak energii, witalności, nerwowość, uczucie bezradności, melancholia – to objawy braku witamy D. Od października do marca, kiedy nie możemy korzystać z kąpieli słonecznych, a promieniowanie UVB nie dociera do Ziemi, mimo wszystko powinniśmy się suplementować. Szukać słońca, spacerować, łowić dobrą energię z natury, ale jednak też – łykać suplementy witaminy D.

Fotki, które wrzucam do tego postu powstały dziś, podczas godzinnego spaceru z psem. Nie są po to, by czarować, lecz by służyć świadectwem – przez godzinę dałem się ponieść pasji. Wróciłem odświeżony, młodszy, żywszy. Choojnia do sześcianu poszła precz. Ty również nie poddawaj się zimowej depresji!

Jacek

POLECAMY:

Dobry materiał na portalu Polka.pl o skutkach niedoboru witaminy D