20 gru Refleksje przy myciu okien

No, dobra, od razu wyjaśnię, żeby nie było, że mocno ściemniam – okna myję tylko trzy. W kuchni, łazience i sypialni. Te w salonie i na werandzie zostawiam, lekko pokryte kurzem, by nie błyszczały zbyt mocno.

Czyste szyby stają się u nas śmiertelną pułapką dla licznego tu ptasiego społeczeństwa. Ponaklejaliśmy więc na nich antykolizyjne kropki i pielęgnujemy lekki brud, żeby szyby za bardzo nie odbijały nieba i słońca.

Myję więc okna, wgapiam się w świat i medytuję. Skąd się bierze to nasze grudniowe wzmożenie? Nawet kot wie, co trzeba robić o tej porze roku – śpi, je, wychodzi za potrzebą, wraca i znów śpi. Śpią rododendrony i jabłonie, uśpiona i zawinięta w słomiany chochoł śpi magnolia i śpią hortensje. Pewne oznaki życia wydał ostatnio kret, ale jemu miało prawo wszystko się pokićkać, gdy w grudniu zamiast minus 30 zobaczył na termometrze plus 8.

Refleksje w ciągłym ruchu

Podsumowując: czas jest taki, że cała natura zastygła. Senna, leniwa, zwinięta w kłębek, skurczona, zakopana pod ziemią – czeka przedwiośnia. W tym czasie my jedyni – w amoku. Odgruzuj najgłębsze kąty.  Okna umyj. Podłogi wyszoruj. Lustra na błysk. Lampy odkurz. Choinkę upstrzyj. Upierz. Ugotuj. Kup. Zapakuj. Odbierz. Pojedź. Przyjedź.

Jesteśmy wobec siebie bezlitośni. Rzucamy się w dziką pogoń cholera wie za czym. Jacek w Warszawie, a później my oboje w Białymstoku – przepychaliśmy się przez tłumy ludzi, szturmujące sklepy w galeriach. My nie kupujemy – realizujemy roczny plan zamówień! Z karteczką w dłoni: co dla babci, co dla dzieci, co dla męża, a dla wuja Zenka, co? I te smartfonowe konsultacje – Myślisz, że emka? Czy bardziej elka? A może takie różowe? Nie będzie lepsze?

Święta wypełnione prezentami robią z ludzi niewolników konsumpcji. Jest zimowe przesilenie, w tym okresie cała przyroda szuka nowych sił w bezruchu, a tymczasem my – w chaosie. Jeśli mamy jakieś refleksje na okoliczność tego pościgu, to najczęściej powtarza się ta jedna – niech już będzie po wszystkim…

I nie przeszkadza drożyzna (wiadomo: = PiS), nie przeszkadza tłok, pandemia, nadmiar bodźców i poczucie beznadziejnej powtarzalności. Przecież za rok będzie tak samo. Tak samo było przed rokiem i dziesięć lat wcześniej.

Tryb turbo w środku lasu

Zgoda, mieszkając w głuszy na swój sposób jesteśmy z tego amoku wyłączeni. Ale tylko częściowo. Mamy za daleko do sklepów, by bywać w nich codziennie. Mamy za blisko las, by nie widzieć jego spokoju i beztroski.  I mamy tu głównie siebie, więc i potrzeby dużo mniejsze niż u wielu ludzi, którzy żyją bardzo blisko swoich rodzin, albo wręcz żyją w dużej gromadzie pod jednym dachem.

Oddychamy spokojniej i wolniej, ale i nas dopada przedświąteczna gorączka: szkoda, że nie widzieliście min Jacka, który zaciekle przygryzając wargi ciął nożyczkami papier i pakował prezenty… Miszcz! Szkoda, że nie widzieliście mnie w niedzielny poranek, gdy zabrałam się za sprzątanie wszystkiego, co mogłoby być sprzątnięte równie dobrze teraz, przed świętami, jak i po. Rozwiany włos, pioruny w oczach, szmata w jednej dłoni, spryskiwacz w drugiej, miotła w trzeciej, chochla w czwartej. To się nazywa kompozycja na cztery ręce!

Ale: czas taki, że wszyscy włączają tryb turbo, więc włączam i ja. Po co? Nie wiem. Żeby usiąść przy świątecznym stole i zaczekawszy na pojawienie się pierwszych ośmiu gwiazdek – zjeść, porozmawiać z Jackiem, wypić kieliszek nalewki i zasnąć.

W tej przedświątecznej zawierusze dopiero teraz zobaczyłam, że właśnie pada trzeci pierwszy śnieg. Może tym razem poleży, bo pierwszy pierwszy i drugi pierwszy zniknęły tak szybko, jak się pojawiły.

Ania

PS. Sylwia Oppermann pięknie to wszystko podsumowała na Facebooku: Natura pamięta to, o czym my, ludzie, zapomnieliśmy. Że każdy cykl musi powrócić do ciszy, a każdy wydech wymaga wdechu.

Święte słowa! Po świętach zakopię się w sianie i nie wyjdę wcześniej niż na wiosnę! Wasza A.

POLECAMY RÓWNIEŻ: Wieś między high tech i high touch