Moda Za Miastem, czyli o tym jak Ania została szafiarką

Najpierw spędziła godzinę przed lustrem. Niby żadna nowość w życiu kobiety, ale zawsze to sygnał dla faceta – wiedz, że coś będzie się działo! Wyłoniwszy się z łazienki (włosy, make up, oko, pazur) podeszła do szafy z wielkim znakiem zapytania na twarzy – I co my tu mamy?

Każda dziewczyna zadaje sobie to pytanie, więc dla mężczyzny (znów) to żadna nowość. Ale gdy chwilę potem rzuciła na wiatr: ubieraj się, bierz aparat, wychodzimy, wiedziałem już, że to nie będzie zwykły poniedziałek. 

– Co się stało się? – zapytałem.

– Stało się. Od dziś rusza Moda Za Miastem! Idziemy szafić!

Od wczoraj więc szafimy. To znaczy Ania szafi, bo ja jestem tylko nadwornym aparatem szafiarki. Będziemy układali najciekawsze wiejskie stylizacje, żeby udowodnić, że na wsi można nie tylko żyć kolorowo wśród rzodkiewek, bananów (?bananów? – edit ANI)  i ostróżek, ale też samemu być kolorowym, wiecznie młodym, zadbanym i pięknym 🙂 

Mało tego! Udowodnimy, że moda po pięćdziesiątce (a w moim przypadku to już prawie po setce) wcale nie musi oznaczać garsonki w kolorze spranej korporacji, lecz może być ożywcza dla umysłu, praktyczna, ciekawa i zadziorna.

Główny problem polega na tym – uwaga, kreatorzy mód i producenci ciuchów dla wiejskich kobiet po 50.! – że nie mamy odpowiednich kreacji i wszystko musimy wymyślić sami. Na półkach sklepowych, w Internecie, na blogach prawdziwych szafiarek nie ma pozycji „moda wiejska” ani tym bardziej „moda dla ambitnych dziewczyn ze wsi”. O modzie dla fajnych pięćdziesiątek nie wspominając.

Moda za miastem

Ania jest kobietą (zwróćcie uwagę) i jako taka ma szafę. I jako kobieta z szafą ma tęże prosto z miasta, czyli wypełnioną ciuchami, które świetnie zdawały egzamin w warunkach zurbanizowanych. Miliard butów do kościoła i korporacji – w żadnym nie wyjdziesz na błoto, do lasu lub na pole. Sukienki, spódnice, bluzki – zbyt ekstrawaganckie i niepraktyczne. Paski, biżuteria, torebki – na co to komu tutaj? Jedyna pociecha z dżinsów, dresów i t-shirtów.

Stoi więc szafa, a ściślej garderoba, a obok niej stoi Ania i jak każda kobieta powtarza – Ja nie mam co na siebie włożyć! No, kompletnie! Co ja mam ubrać???

A idziemy do ogrodu, jakby kto pytał.

EDIT ANI: Wystarczy tego nabijania! Wcale nie wystaję przed lustrami i wcale nie nadymam różanych usteczek z powodu braku ciuchów. No, może czasem 🙂 Chcę po prostu spojrzeć na siebie i zobaczyć się bez kaloszy, dresów i fartucha. Chcę założyć fajną sukienkę, ciekawe spodnie, buty, ale bez nadęcia i bez wielkomiejskiego kontekstu – żeby nie wyglądać sztucznie, żeby to było ładne dla oka i podobało się temu misiu, i żeby było praktyczne, wytrzymałe, porządnie wykonane. I widzę, że… mało mam takich ciuchów! I że trzeba coś z tym zrobić 😉

Złote, a skromne

Generalnie – gdybyśmy mieli zakładać szafiarski blog, Ania nie miałaby problemu. Starczyłoby kreacji i dla niej, i dla mnie na, średnio licząc, rok. Ale tu, na wsi? Co pokazać i jak pokazać? Po pierwsze: modele już lekko sfatygowane – najmłodszy z nas jest pies, ale on nie lubi w sukienkach – po drugie: trudno o ciuchy, które spełniają nasze wymagania, i po trzecie: nie  chcemy być blogiem szafiarskim…

Ania ma rację, kiedy pisze, że wiejskie stylizacje muszą zapewniać wygodę, gwarantować wytrzymałość, tworzyć fajny klimat, spójny z miejscem, w którym żyjemy. Moda za miastem praktycznie nie ma innego wymiaru – liczy się cena i solidność. Z męskiej perspektywy mogę to potwierdzić: próbę czasu wytrzymują tylko najlepsze materiały. Wyrzuciłem już wiele par spodni, które podarły się po kilku tygodniach użytkowania – w mieście dałyby radę przez lata. Wykańczam t-shirty, które w założeniu miały być najbardziej wytrzymałe. Sprawdzają się koszule z flaneli, mocne dresy i trampki Palladium na grubej podeszwie. Są super!

Wracając do Ani-szafiarki… Ruszyliśmy w plener z samego rana. Pan Pies i Pan Kot robili wszystko, żeby przeszkodzić, a w końcu przeszkodził nam deszcz i przeraźliwy ziąb.

Tak to wyszło… Oto Moda Za Miastem!

Szafiarka na wiejskim wybiegu

DŁUGI EDIT ANI: Stara zasada, że dobrej klasy bawełna i len sprawdzą się wszędzie, obowiązuje też w wiejskich realiach. Obowiązuje luz. Bardzo się polubiłyśmy z tą bawełnianą sukienką!

Ma w sobie lekkość (trochę w przeciwieństwie do mnie), jest bardzo starannie uszyta, świetnie skomponowano materiały i ładnie ją wykończono – zwracam uwagę na detale…

Lubię sukienki, które są luźne, dobrze się układają, są praktyczne, nie przeszkadzają w pracy ani w domu, ani w ogrodzie. Można w nich pójść do sąsiadki (dwa kilometry) albo usiąść wygodnie w fotelu na tarasie i podobać się swojemu facetowi. Ten rudy gościu ze zdjęcia poniżej też wydaje się zadowolony… 🙂

Buty, które widać na zakończeniu modelki pochodzą jeszcze z „miejskich” czasów. Uwielbiam je tutaj, bo nadają się na każdą okazję, są wygodne i… łatwo się je czyści. Kupione w sieci sklepów Venezia w czasach, kiedy jej właściciele sprowadzali buty włoskich projektantów i producentów, i dbali o jakość oraz design. Dziś praktycznie nie zaglądam na stoiska tej marki. Stała się nijaka. 

W takiej obszernej kiecce można pielić lub szukać robali w trawie 😉 Luzik! Pozwala na komfort poruszania i swobodę ruchów. Materiał jest mocny, z solidnym splotem. Można mieć wrażenie, że producent uszył tę sukienkę z myślą o kobietach takich jak ja – ładny wzór, dobry pomysł, solidne wykonanie. Czego jeszcze chcieć?

Nawet u płota ta sukienka wygląda 😉

I na podeście się sprawdza. Z charakterystycznym dla szafiarek ustawieniem stópek. Jacek poprosił o taka pozę i została wykonana. 

Miałam też – na polecenie szafiarza – lekko ulecieć, wzbić się nad ziemią. Ale same wiecie, nie jest lekko być Ikarem. Już łatwiej by mi było Ikarusem-autobusem… 😉

A tu, na zakończenie, komplecik szafiarskich póz. Ciągle się uczymy, więc nie ma to, tamto. Na razie lepiej nie będzie.

Podsumowanie

I co zrobiłem ja? Co zrobiłem, gdy zakończyliśmy sesję – pierwszą szafiarską sesję na tym blogu? 

Otóż wszedłem na kilka modowych blogów, w tym do samej Fashionelki. I posmutniałem. Aniu! Mamy tu za mało:

1. Prady!
2. Kapeluszy!
3. Magnolii!
4. Espadryli!
5. Albo szpilek!
6. Biżuterii!
7. Uśmiechów! 

To się musi zmienić! W środę jedziemy do miasta 🙂

EDIT ANI: Wiem. Do sklepu z kosiarkami… 🙁

Jacek

POCZYTAJCIE RÓWNIEŻ: O wiejskim crossficie, O samotności na wsi i Odetchnij od miasta