10 paź Blog po roku, czyli pierwsza rocznica

Dwanaście miesięcy temu opublikowaliśmy z Anią nasz pierwszy tekst na tym blogu. OK, jako pierwszy ukazał się mój tekst, pełen rozterek starzejącego się faceta, bardzo mocno z Anuszką przedyskutowany. Ania miała chyba większe opory, by zacząć…

Napisałem wówczas:

Wielkie zmiany trzeba wprowadzać po trzydziestce, kiedy mija szum w głowie. Wtedy życia nie jest za mało.

I dziś w pełni podtrzymuję tę tezę. Mam wrażenie, że ciągle próbujemy nadgonić minione lata, żyć podwójnie, robić dwa razy więcej, żyć dwa razy intensywniej, wykorzystać do ostatniego tchu każdą minutę. Ta żarłoczność na doznania podświadomie wiąże się z nieubłaganym upływem czasu. Jeszcze chcemy doświadczyć tego, jeszcze spróbować to, jeszcze nam się marzy, śni, pragnie…

Blog po roku… Lata lecą…

A widzimy, że lata lecą… jakby coraz szybciej. Ania dziś zapytała: TO JUŻ ROK??? Tak niedawno przecież napisała swój o jesiennym grabieniu liści. Że to najlepsza forma fitness na świecie! Był październik – zbieraliśmy tarninę i pisaliśmy, jak wybornie smakuje, i co można z niej zrobić. Ja zdradzałem Wam sekrety efektywnego palenia w piecu, a Ania zbierała argumenty do naszego tekstu o siedmiu powodach, dla których warto wyprowadzić się na wieś.

Warto? Warto! Choć czasami – teraz będę żałośnie poważny – chciałoby się uciec. Ten czas, kiedy zaczyna się listopadowa niemoc, właśnie nadciąga. Nikną kolory, gubi się wszystko, co piękne w okolicy, jest tylko szarość, smuta, słota i niemota. Najgorzej, gdy zacina wiatrem i deszczem, gdy nie chce się wychylić czubka nosa za drzwi, gdy dzień kończy się chwilę potem jak się zaczął.

Jesienna deprecha to najgorszy tutaj czas. Smutne dziady-listopady, jak śpiewał Grabaż ze Strachami, już się czają i trzeba mieć dobry pomysł, by się im nie dać. My zanurzamy się w robótki ręczne, odkładając na ten czas wszystko, co może poczekać i co zajmie nam ręce i umysły w długie, smętne dni. Do odrestaurowania i pomalowania jest piękna i stara wisząca szafka na kieliszki, kupiona za 190 zł na starociach. Kończymy ładować do słoików i mrozić ostatnie jesienne zbiory z ogródka. Tarniny w tym roku jak na lekarstwo – zmarzła w maju, obrodziła natomiast dzika róża: będzie nalewka.

Rok po tamtym październiku mamy blog, który zyskał swoją stałą publiczność i wielu przyjaciół – dziękujemy serdecznie! Opublikowaliśmy aż 170 tekstów: wierzyć nam się nie chce! To dużo – nawet,  jeśli porównać z ilością materiałów, które przez ten rok przygotowaliśmy dla naszych klientów (w końcu: pracujemy zdalnie, robimy za ghostwriterów…). I bardzo dużo – jeśli zmierzyć ilość wolnego czasu, który możemy poświęcić na blogowanie.

Hity i kity

Mieliśmy kilka hitów, przyznaję nieskromnie. Najwięcej śmiechu było wtedy, gdy Ania (ojagupiacipa) kopnęła się do miasta, by położyć szilak na paznokciach. Najwięcej nerwów – gdy zjechała w okoliczne lasy grupa fanów muzyki transowej i zrobiła śródleśny festiwal. Dużo emocji wzbudziły teksty, w których zahaczaliśmy o politykę – w sumie można by o polityce pisać stale, wtedy zleciałyby się na ten blog hordy trolli i mielibyśmy napompowane statystyki 🙂

Za mało, moim zdaniem, piszemy o technicznych aspektach życia na wsi, o wszystkim co tu można zrobić „tymi rączkami” i przy użyciu sąsiadów. Za mało przepisów kulinarnych, bo wszystko, o co Anię poproszę, zwykle nie ma nazwy… Co to jest? – pytam, żeby jakoś nagłośnić. To jest fantazja kucharza – słyszę w odpowiedzi. A to? To też jest fantazja kucharza! A tamto? Fantazja kucharz, naturalnie.

To męcząca blogerka jest, okrutnie, ponieważ wszystko jej się  takie „zwyczajne” wydaje i nie do opisania. A ja dziś czytałem zajawkę na jednym z portali… że Anna Lewandowska daje superprzepis!!! Jaki? Na pokrojone pomidory z cebulką…

Luuudzie, toż Ania Moja wyśmiałaby mnie, gdybym jej zaproponował: napisz tekst o pomidorach z cebulą! Dziś rano jedliśmy kiszone-własnej-roboty-ogórki – z własną, świeżą cebulką i czosnkiem. Do tego chleb z masłem od zaprzyjaźnionej krowy… Lecz kto by o tym chciał czytać? I tym bardziej: pisać… 🙂

Co nas cieszy?

Najbardziej cieszą nas Wasze reakcje pod tekstami i na Facebooku. Na to się czeka. Każdy bloger na to liczy, każdy chciałby się z kimś pokłócić, pospierać, usłyszeć słowa uwielbienia lub zachwytów. My mamy wszystkiego po trochu, a ponieważ litościwie omijają nas oszołomy, można by powiedzieć, że nasza publiczność jest po prostu doskonała. Z wieloma zdążyliśmy się już prawie zaprzyjaźnić!

Blog skończył pierwszy rok, wielkiego świętowania nie będzie, po prostu – napijemy się nalewki z jagody kamczackiej, włączymy mecz Łotwa-Polska, z nadzieją, że będzie warto, poczytamy o Oldze Tokarczuk (bardzo mnie bawi ten jazgot w nieprzychylnych jej mediach) i idziemy spać. Jutro niech będzie słońce.

Zawsze niech będzie słońce!

Jacek

Foto. S. Hermann & F. Richter z Pixabay